O πρόστυχος εκβιασμός των " εταίρων "

ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΕΙΔΙΚΟΣ, ΜΕ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ, ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟ ΒΡΩΜΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ..!

Αν έχεις τέτοιους φίλους - εταίρους τι τους θέλεις τους εχθρούς

Ο Mark Weisbrot, υποδιευθυντής του Κέντρου Οικονομικής και Πολιτικής Έρευνας της Ουάσινγκτον, σε άρθρο με τίτλο «Καταστρέφοντας την Ελλάδα, με δικαιολογία τη σωτηρία της» ασκεί σκληρή κριτική στην ΕΕ, την ΕΚΤ αλλά και το ΔΝΤ, τεκμαίροντας ότι τελικά το ζήτημα δεν είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στο πλάνο των μεταρρυθμίσεων αλλά η διάθεση να ηττηθεί πολιτικά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Σε άρθρο του στην αμερικανική έκδοση του Al Jazeera, ο  Mark Weisbrot, υποδιευθυντής του Κέντρου Οικονομικής και Πολιτικής Έρευνας της Ουάσινγκτον και πρόεδρος του οργανισμού Just Foreign Policy, μιλάει για τις ισχυρές πιέσεις των δανειστών στην ελληνική κυβέρνηση, προκειμένου εκείνη να συμφωνήσει στα προαπαιτούμενα της ΕΕ, που περιλαμβάνουν σκληρά μέτρα και πολιτικές λιτότητας.
Η λέξη εκβιασμός είναι λίγη,
σημειώνει ο συντάκτης ο οποίος εκτιμά ότι με εργαλείο την απόρριψη των ελληνικών ομολόγων από την ΕΚΤ, η άλλοτε τρόικα πιέζει σε βαθμό ασφυξίας την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Όλα ξεκίνησαν δέκα μέρες μετά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, όταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα «έκοψε» την κύρια χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών, σε μία κίνηση που υποδεικνύει την έλλειψη εμπιστοσύνης προς την Ελλάδα και μάλιστα το «μπλόκο» αυτό ήρθε τρεις εβδομάδες πριν τη λήξη της διορίας για μία τέτοια απόφαση. Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτή η κίνηση οδήγησε σε εκροές καταθέσεων, καταρράκωσε την ελληνική οικονομία και προκάλεσε την κάθετη πτώση του Χρηματιστηρίου. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, πίστεψαν τότε ότι μία τέτοια «σφαλιάρα» στην ελληνική οικονομία θα ανάγκαζε τη νέα ελληνική κυβέρνηση να συνθηκολογήσει άμεσα. Ωστόσο, το σχέδιο αυτό δεν δούλεψε, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εντολή από τους ψηφοφόρους του να βελτιώσει το επίπεδο ζωής τους, μετά από έξι χρόνια τρόικας και με την ανεργία στο 25%. Η νέα ελληνική κυβέρνηση υποχώρησε στη συζήτηση για το «κούρεμα» του χρέους και αλλού, αλλά αρνήθηκε να υποταχθεί «λες και δεν υπήρξαν ποτέ εκλογές στην Ελλάδα». Τελικά οι θεσμοί συμφώνησαν με την Ελλάδα στις 20 Φεβρουαρίου σε μία τετράμηνη παράταση της δανειακής σύμβασης μέχρι τον Ιούνιο. Με βάση τη συμφωνία, η ελληνική κυβέρνηση θα παρουσίαζε μία λίστα με μεταρρυθμίσεις στις οποίες οι Ευρωπαίοι συμφώνησαν. Υπήρχαν θέματα ακόμη να διαλευκανθούν μέχρι τις 20 Απριλίου, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η Ελλάδα με την τελευταία δόση του ΔΝΤ (περίπου 7,2 δισ. ευρώ). Κάποιος θα υπέθετε ότι η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου θα επέτρεπε στις διαπραγματεύσεις να διεξαχθούν χωρίς να προκαλούν οι Ευρωπαίοι περεταίρω ζημιές στην ελληνική οικονομία. Αλλά ένα όπλο στο κεφάλι του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν αρκετό για αυτούς τους «ευεργέτες»: Ήθελαν και δάχτυλα στη μέγγενη… Και το κατάφεραν. Η ΕΚΤ αρνήθηκε να χρηματοδοτήσει τις ελληνικές τράπεζες με τον φτηνότερο τόκο που είχαν και πριν τις εκλογές αλλά και απέτρεψε τις τράπεζες να δανείζουν χρήματα στην κυβέρνηση – κάτι που δεν είχε κάνει η ΕΚΤ με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Ως αποτέλεσμα, δημιουργήθηκε τεράστιο πρόβλημα ρευστότητας που θα μπορούσε να προκαλέσει ακόμα και πτώχευση στα τέλη του Απρίλη. Τα ποσά που δεν εκχώρησε η ΕΚΤ στην Ελλάδα είναι ασήμαντα για την Τράπεζα, αφού η ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να βρει περίπου 2 δισ. ευρώ για τις δόσεις στους δανειστές τη στιγμή που η ΕΚΤ είχε θωρακίσει 26.3 δισ. ευρώ από την αγορά κρατικών ομολόγων από χώρες της Ευρώπης.
Είναι προφανές ότι όλες αυτές οι κινήσεις δεν έχουν να κάνουν με τα χρήματα ή τη βιωσιμότητα, αλλά με την πολιτική. Οι Ευρωπαίοι δεν ήθελαν κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και θέλουν να δείξουν ποιος είναι το αφεντικό. Βέβαια δεν θέλουν και να πετύχει η νέα κυβέρνηση αφού έτσι θα ενθαρρύνονταν και οι Ισπανοί να ψηφίσουν το Podemos, το φιλικό προς τον ΣΥΡΙΖΑ και αριστερό κόμμα. Το ΔΝΤ προέβλεψε ότι η ελληνική οικονομία θα ανέκαμπτε κατά 2,9% φέτος. Η ανάπτυξη θα κρατούσε την αποδοχή και τη στήριξη από τον λαό στον ΣΥΡΙΖΑ ψηλά , αλλά οι κινήσεις της ΕΚΤ που υπονομεύουν την Ελλάδα και την πορεία της θα μπορούσε να βλάψει την επιρροή του κόμματος. Ωστόσο, αν οι Ευρωπαίοι συνεχίσουν έτσι, θα μπορούσαν ακούσια να οδηγήσουν τη χώρα στην έξοδο από το ευρώ, μία επικίνδυνη στρατηγική για όλους τους εμπλεκόμενους. Πρέπει να σταματήσουν να υπονομεύουν την ελληνική προσπάθεια και οικονομία, προκειμένου η Ελλάδα να καταφέρει να είναι μία βιώσιμη χώρα, καταλήγει ο αρθρογράφος.

Δείτε παρακάτω το αυθεντικό άρθρο.

Destroying the Greek economy in order to save it
European authorities are using dirty tactics to bring Greece to heel

March 30, 2015 2:00AM ET
by Mark Weisbrot @MarkWeisbrot

There is a tense standoff right now between the Greek government and the so-called troika — the European Commission, the European Central Bank (ECB), and the International Monetary Fund (IMF). ECB President Mario Draghi went so far this week as to deny that his institution is trying to blackmail the Greek government.
But blackmail is actually an understatement of what the troika is doing to Greece. It has become increasingly clear that it is trying to harm the Greek economy in order to increase pressure on the new Greek government to agree to its demands.
The first sign that this was the European authorities’ strategy came on Feb. 4 — just 10 days after the Syriza government was elected — when the ECB cut off the main source of financing for Greek banks. This move was clearly made in bad faith, since there was no bureaucratic or other reason to do this; it was more than three weeks before the deadline for the decision. Predictably, the cutoff spurred a huge outflow of capital from the Greek banking system, destabilizing the economy and sending financial markets plummeting. More intimidation followed, including a slightly veiled threat that emergency liquidity assistance, Greece’s last credit lifeline from the ECB, could also be cut. The European authorities appeared to be hoping that a shock-and-awe assault on the Greek economy would force the new government to immediately capitulate.
It didn’t work out that way. The Syriza party had a mandate from Greek voters to improve their living standards after six years of troika-induced depression and more than 25 percent unemployment. The new Greek government backed off its demand for a debt “haircut” and made other compromises but refused to surrender as if there had been no election. The European authorities finally blinked on Feb. 20 and agreed to grant a four-month extension, through June, of the prior “bailout” agreement. The quote marks are necessary because most Greeks have been not bailed out but thrown overboard, having lost more than 25 percent of their national income since 2008.
It could hardly be more obvious that recent European Central Bank actions are not about money or fiscal sustainability but about politics.
According to the immediate condition for the Feb. 20 agreement, the Greek government would present a list of reforms that it would undertake, which it did, and which European officials approved. Remaining issues were to be negotiated by April 20, so that the final installment of IMF money — some 7.2 billion euros — could be released. One might assume that the Feb. 20 agreement would allow these negotiations to take place without European officials causing further immediate and unnecessary damage to the Greek economy. One would be wrong: A gun to the head of Syriza was not enough for these “benefactors.” They wanted fingers in a vise too.
And they got it. The ECB refused to renew the Greek banks’ access to its main, cheapest source of credit that they had before the Jan. 25 elections. And it refused to lift the cap on the amount that Greek banks could lend to the Greek government — something that it did not do to the previous government. As a result, a serious cash flow problem has struck both the government and the banks. Because of the ECB’s credit squeeze, the government could soon find itself in a situation that the 2012 government faced when it delayed payments to hospitals and other contractors in order to make debt payments, and it could even face default at the end of April.
The amounts of money involved are quite trivial for the ECB. The government has to come up with approximately 2 billion euros of debt payments in April. The ECB recently shelled out 26.3 billion euros to buy eurozone governments’ bonds as part of its 850 billion euro quantitative easing program over the next year and a half. The ECB’s excuses for causing this cash crunch in Greece ring hollow. For example, it argues that banks under the previous government didn’t require the limit that the ECB is imposing on banks now because the prior government committed to a reform program that would fix its finances. But so has this one.
It could hardly be more obvious that this is not about money or fiscal sustainability, but about politics. This is a government that European authorities didn’t want, and they wish to show who is boss. And they really don’t want this government to succeed, which would encourage Spanish voters to opt for a democratic alternative — Podemos — later this year.
The IMF projected the economy to grow by 2.9 percent this year, and until the last month or so, there was good reason to believe that — as in 2014, after years of gross overestimates — its forecast would be on target. This growth would likely have kept Syriza’s approval ratings high, together with its measures to provide food and electricity to needy households and other progressive changes. The ECB’s actions, by destabilizing the economy and discouraging investment and consumption, will almost certainly slow Greece’s recovery and could be expected to undermine support for the government.
If carried too far, European officials’ actions could inadvertently force Greece out of the euro — a dangerous strategy for all concerned. They should stop undermining the economic recovery that Greece will need if it is to achieve fiscal sustainability.

Mark Weisbrot is a co-director of the Center for Economic and Policy Research in Washington, D.C. He is also the president of Just Foreign Policy.
The views expressed in this article are the author's own and do not necessarily reflect Al Jazeera America's editorial policy.