ΓΙΑ ΤΟ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ
«Το πρωτογενές πλεόνασμα είναι ένας θετικός δείκτης, αλλά εξαρτάται από το πλαίσιο στο οποίο βρίσκεται. Το να έχει κανείς γερή καρδιά είναι καλό, αλλά αν την ίδια ώρα έχει όγκους στη σπονδυλική στήλη, στο συκώτι, στα πνευμόνια, και στον εγκέφαλο, είναι δράμα.
Στην Ελλάδα η μέθοδος που φτάνουμε στο πρωτογενές πλεόνασμα – άγρια φορολόγηση, ακραία μείωση των δημοσίων δαπανών – είναι η κεντρική αιτία της εξωφρενικής ανεργίας και της βαθιάς και παρατεταμένης ύφεσης, που το ΔΝΤ τη χαρακτήρισε ως τη μεγαλύτερη ύφεση στα παγκόσμια χρονικά ανεπτυγμένης χώρας σε καιρό ειρήνης.
Η κυβέρνηση βέβαια περηφανεύεται. Είναι σαν κάποιος να έχει ένα σπίτι, στο
χολ έχει σοβατίσει, βάψει και κρεμάσει κάδρα από γκαλερί στο Κολωνάκι, που φαίνονται από έξω όταν ανοίξει η εξώπορτα, και το σαλόνι, τα υπνοδωμάτια, η κουζίνα, το μπάνιο είναι αχούρι, στάβλος, όλο το σπίτι έτοιμο να καταρρεύσει.
Στην περυσινή έκθεση για την παγκόσμια οικονομία του ΔΝΤ το επίκεντρο ήταν η κρίση χρέους και η ύφεση. Παρουσίαζε έξι περιπτώσεις από την πρόσφατη διεθνή οικονομική ιστορία. Η πρώτη και η σημαντικότερη ήταν η Μ. Βρετανία, αμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Βγαίνει τραυματισμένη και υπερχρεωμένη από τον πόλεμο. Η πολιτική που ακολουθεί, πιστεύοντας ότι παράμενε η μεγάλη αυτοκρατορία, είναι να έχει τη λίρα πανάκριβη μέσα στο χρυσό κανόνα, δηλαδή υπερτιμημένη μέσα στο «παγκόσμιο ευρώ» εκείνης της εποχής, να ξεχρεώσει όλους τους δανειστές, να εφαρμόσει σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία και πολιτική λιτότητας. Ταχύτατα η βρετανική κυβέρνηση πέτυχε το πρωτογενές πλεόνασμα. Όσα όμως εξοικονομούσε έτσι από το δημόσιο προϋπολογισμό της για να εξοφλά τα χρέη της, πολλαπλάσια έχανε από την απώλεια ανταγωνιστικότητας λόγω της ισχυρής λίρας απέναντι στις άλλες βιομηχανικές χώρες που δεν βιάστηκαν να επιστρέψουν τα νομίσματά τους στο χρυσό κανόνα και λόγω της βαθιάς ύφεσης που έφερε η απότομη και μετά παρατεταμένη μείωση της ζήτησης. Η Βρετανία τελικά έφυγε από την κρίση χρέους πάνω από μισό αιώνα μετά.
Είναι πολύ σημαντικά τα μαθήματα που μπορούμε να βγάλουμε από τη διεθνή εμπειρία. Η κυβέρνηση όμως είτε δεν το διαβάζει είτε δεν το καταλαβαίνει είτε παριστάνει ότι δεν το καταλαβαίνει.
Το μόνο πλεόνασμα που μπορεί να αποτελέσει ένα έγκυρο δείκτη της καθολικής κατάστασης της οικονομίας είναι το πλεόνασμα των οικογενειακών προϋπολογισμών. Από αυτό έχουμε άπειρη απόσταση».
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΑΣ
«Η δική μας πρόταση, στο Σχέδιο Β, έχει μια εισαγωγή και πέντε σημεία.
Η εισαγωγή είναι ότι απέναντι σε μια κοινωνία αποδεκατισμένη, σαστισμένη, με μειωμένο ηθικό και αυτοεκτίμηση, χωρίς να βλέπει προοπτικές στον ορίζοντα οφείλουμε να μιλήσουμε με ειλικρίνεια, με εντιμότητα, χωρίς κομματικά κόλπα και κούφια λόγια.
Το πρώτο σημείο είναι η γενική παύση πληρωμών προς τους δανειστές.
Μη μας φοβίζει αυτό. Δύσκολα βρίσκει κανείς ευρωπαϊκή χώρα να μη το έχει κάνει σε μια στιγμή της ιστορίας της τον τελευταίο αιώνα. Συμπεριλαμβανομένης της Γερμανία. Η πιο πρόσφατη η Ισλανδία, προηγουμένως η Ρωσία.
Το δεύτερο σημείο είναι η αποχώρηση από το ευρώ και η έκδοση εθνικού νομίσματος. Μόνο έτσι μπορούμε να δώσουμε απάντηση στο πρόβλημα της έλλειψης ρευστότητας, να υπάρξει οξυγόνο σε μια αγορά που ασφυκτιά.
Μη μας φοβίζει αυτό. Ας σκεφτούμε την εποχή της παγκόσμιας ύφεσης μετά το Μεγάλο Κραχ των ΗΠΑ το 1929, όπου η μια μετά την άλλη χώρα αποχωρούσε από το χρυσό κανόνα. Ας μελετήσουμε τη δική μας ιστορία. Η εγκατάλειψη το 1932 από τον Ελευθέριο Βενιζέλο της «χρυσής δραχμής», που ήταν το κεντρικό σύνθημα για την επανεκλογή του το 1928, έφερε άμεσα μια εκτίναξη των εξαγωγών, ιδίως αγροτικών προϊόντων, ταχύτατη άνοδο της οικοδομής, της ναυτιλίας, του τουρισμού.
Το τρίτο σημείο είναι το δημόσιο τραπεζικό σύστημα, ώστε να στηρίξει ιδιαίτερα μεσαίες και μικρές επιχειρήσεις, που έχουν ευελιξία και μπορούν πιο εύκολα να αναζωογονηθούν και να δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας.
Μη μας φοβίζει αυτό. Εδώ ο Κάμερον στη Μ. Βρετανία έχει υπό κρατικό έλεγχο τη Lloyds Bank και τη Royal Bank of Scotland. Έτσι κι αλλιώς από την άποψη της σύνθεσης της κεφαλαιακής τους βάσης οι ελληνικές ιδιωτικές τράπεζες είναι στην πραγματικότητα κρατικές.
Το τέταρτο σημείο είναι η ανασυγκρότηση του Κοινωνικού Κράτους, με πρώτη προτεραιότητα στον τομέα της ανεργίας.
Μη μας φοβίζει αυτό, ότι είναι μεγάλα λόγια σε μια εποχή ύφεσης και διάλυσης. Εντυπωσιάζεται κανείς αν μελετήσει τις πολιτικές του New Deal στην Αμερική, παρότι ο Ρούσβελτ ούτε τόσο τολμηρός όσο απαιτούσαν οι συνθήκες ήταν ούτε αμφισβητούσε επί της ουσίας τα καπιταλιστικά πλαίσια. Η μεγαλύτερη άνοδος των εργασιακών δικαιωμάτων στις ΗΠΑ – συνδικαλιστικά δικαιώματα, ωράριο, αμοιβές, πρόνοια – έγινε μέσα στον πυρήνα της ύφεσης, γιατί η άνοδος της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων ήταν κεντρικό εργαλείο για την οικονομική σωτηρία της χώρας.
Πέμπτο, ο σχεδιασμός της παραγωγικής ανασυγκρότησης μιας νέας πια Ελλάδας μέσα στο σύγχρονο παγκόσμιο τοπίο.
Μη μας φοβίζει αυτό, ο «σχεδιασμός» σε μια εποχή που ακούμε συνέχεια για τη δύναμη των «αγορών». Οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις κρατάν το σχεδιασμό για τον εαυτό τους, δεν τον επιτρέπουν όμως στους λαούς. Τώρα με τα smartwatch και τα i-phone βλέπουμε τι μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς κάνουν η Samsung, η Apple, η Microsoft.
Οι αλλαγές αυτές είναι επαναστατικές, είναι όμως αναγκαίες προϋποθέσεις για να βγούμε από την κρίση».
ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
«Θυμάμαι, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, μαθητής στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου τότε – το Βαρβάκειο ήταν στο κέντρο της Αθήνας, δίπλα στην πλατεία Κάνιγγος – τα ατέλειωτα λαϊκά καθημερινά ποτάμια για να πέσει η κυβέρνηση της «βίας και της νοθείας» της ΕΡΕ. Και έπεσε.
Σήμερα συμβαίνει ένα μεγάλο παράδοξο, πλήρες όμως νοήματος. Η συντριπτική πλειοψηφία θεωρεί την κυβέρνηση Σαμαρά άγρια, επιθετική, καταστροφική, θέλει να τη διώξει. Την ίδια στιγμή όμως, σε στιγμές των πιο ακραίων αντικοινωνικών μέτρων της κυβέρνησης, η πλειοψηφία του λαού μας δεν επιθυμεί εκλογές. Και αναπτύσσεται μια τάση μη συμμετοχής σε εκλογές, όταν θα γίνουν. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, σημαίνει την πλήρη στειρότητα του κοινοβουλευτικού συστήματος. Δεν πιστεύει ο λαός ότι μέσα σε αυτό υπάρχει εναλλακτική λύση. Θεωρεί όλες παραλλαγές της ίδιας λύσης. Ευρωζώνη αλά Σαμαρά, Ευρωζώνη αλά Κουβέλη, Ευρωζώνη αλά Τσίπρα, Ευρωζώνη αλά Καμμένο.
Συμμερίζομαι αυτή την άποψη. Κι εδώ είναι ο γόρδιος δεσμός σε μας στο Σχέδιο Β. Πώς θα μπορέσουμε να συμβάλλουμε να ενεργοποιηθεί η δημιουργική μας φαντασία ως λαού, να δούμε έξω από τους ορίζοντες των Βρυξελλών αλλά στο έδαφος της παγκόσμιας πραγματικότητας, να αναδείξουμε εναλλακτικές λύσεις, να αποκτήσουμε αίσθηση της ιστορικότητας των στιγμών που απαιτούν τομές, να νοιώσουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, να αισθανθούμε το χρέος μας απέναντι στις νέες γενιές που αντί να παρακμάζουν μπορούν να ανοίξουν περήφανα τα φτερά τους».
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ
«Η κεντροαριστερά έχει μια άνεση περίεργη για την εποχή να εμφανίζεται παντού. Στην κυβέρνηση, στην αντιπολίτευση, με μετακομίσεις και μεταναστεύσεις. Δεν υποτιμώ κανένα. Νομίζω όμως πως απλώς ξαναμοιράζονται τα χαρτιά μιας σημαδεμένης τράπουλας»
ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ
«Ευσεβείς πόθους δικαιούται για τον εαυτό του ο καθένας. Κι εσείς κι εγώ. Και η κάθε πολιτική δύναμη. Έτσι βλέπω εγώ τη θέση «όχι στο μνημόνιο, ναι στην Ευρωζώνη». Και παρά πέρα. Έχει κάθε δικαίωμα ένα κόμμα να πιστεύει ότι πρέπει να γίνει μια προσπάθεια μέσα στην Ευρωζώνη, πράγμα που εμείς στο Σχέδιο Β δεν το συμμεριζόμαστε. Όχι όμως να λέγεται επί μήνες τώρα στην κοινωνία ότι η συνταγή τους είναι μαγική και εγγυημένη, θα καταργήσουν τους μνημονιακούς όρους οπωσδήποτε και δεν θα διακινδυνεύσουν τη θέση μας στο ευρώ. Δεν είναι καθόλου «εντάξει» απέναντι σε μια κοινωνία που πάσχει. Η ανάλογη θέση της ΔΗΜΑΡ απέτυχε ολοκληρωτικά, υπήρχε όμως μια εντιμότητα όταν έλεγαν ότι θα παλέψουν για τον κόσμο της εργασίας, η κόκκινη γραμμή τους όμως είναι το ευρώ»
ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ
(Δεν υπήρξε απάντηση από τον Α.Α.)
ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΦΑΖΑΝΗ
«Πιστεύω ότι σε μια εποχή γενικής σύγχυσης και μπροστά σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι, όπως σήμερα, ο κόσμος έχει ανάγκη να έχει μια σαφή εικόνα ποιος είναι από δω και ποιος είναι από κει. Πέρα από αυτή την πολιτική επισήμανση, πιστεύω ότι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης διαθέτει το πιο σημαντικό για μένα χαρακτηριστικό ενός αριστερού, την ειλικρίνεια».
ΠΗΓΗ Σχέδιο Β
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας