Να τον πληρώνουν αυτοί που θεωρούν ότι τους εκπροσωπεί και τους εκφράζει

Αμβρόσιος:  

«Ντερτιλής, = Κολοκοτρώνης και Σωκράτης!

Ήρθα να τιμήσω έναν Έλληνα, έναν γενναίο άνθρωπο, έναν ήρωα >> 

Αυτό το χουντικό κατάλοιπο που βρομίζει την ιστορία μας τα ιερά και τα όσια της φυλής μας και δηλητηριάζει τις ψυχές των παιδιών μας
το πληρώνουμε υποχρεωτικά όλοι μας .  Να τον πληρώνουν αυτοί που θεωρούν ότι τους εκπροσωπεί και τους εκφράζει.  

Ο εκκλησιαστικός φόρος και τα όρια της υποκρισίας

Το διοικητικό συμβούλιο της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, σε συνεδρίασή του, της 29ης Ιανουαρίου 2013, εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση

Η διαμάχη για τον εκκλησιαστικό φόρο, που ξέσπασε με αφορμή σχετικές δηλώσεις βουλευτή της αντιπολίτευσης, αποδεικνύει για μιάν ακόμη φορά ότι η υστεροβουλία, η μισαλλοδοξία και η προχειρότητα είναι σε θέση να ευτελίσουν και να υπονομεύσουν οποιονδήποτε δημόσιο προβληματισμό για κάθε σοβαρό ζήτημα δικαιωμάτων ή θεσμικού εκσυγχρονισμού.

Ο βουλευτής έθεσε προς συζήτηση το αυτονόητο: σε μια δυτική, κοσμική και φιλελεύθερη δημοκρατία, κάθε θρησκευτική κοινότητα αυτοχρηματοδοτείται και αναλαμβάνει η ίδια τη μισθοδοσία των λειτουργών της. Το κράτος, σε ένδειξη σεβασμού προς το θρησκευτικό συναίσθημα του λαού και το κοινωνικό έργο των εκκλησιών, μπορεί μόνο να διευκολύνει, προσφέροντας το φοροσυλλεκτικό του μηχανισμό για την απόδοση των εκουσίων εισφορών και μόνον αυτών, εξασφαλίζοντας βέβαια, με τις κατάλληλες θεσμικές και τεχνικές εγγυήσεις, το απόρρητο των πεποιθήσεων κάθε ενός πολίτη.

Απλό στην πρωτογενή του σύλληψη, συνηθισμένο ήδη σε πολλές χώρες και φυσικά δεκτικό αντιλόγου, ένα τέτοιο σύστημα είναι προφανές ότι θα χρειαζόταν την κατάλληλη επεξεργασία προκειμένου να εισαχθεί σε μια χώρα με παράδοση κρατικής εκκλησίας, καθώς υπάρχουν πράγματι πολλά προκριματικά ζητήματα που θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν. Έτσι, λόγου χάριν, σε πρόταση νόμου που είχε εκπονήσει και δημοσιεύσει το 2005 η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου προβλεπόταν αφενός ότι η ανάληψη της μισθοδοσίας των κληρικών από την ίδια την εκκλησία θα εφαρμοζόταν μόνον εφεξής και δεν θα έθιγε το μισθολογικό και ασφαλιστικό καθεστώς των ήδη υπηρετούντων, αφετέρου ότι ταυτόχρονα το κράτος θα επέστρεφε στην εκκλησία την ακίνητη περιουσία που εκείνη του είχε παραχωρήσει κατά τα τελευταία εξήντα χρόνια.
Σε αντίθεση όμως με εκείνη την πρόταση, η οποία, ανεξάρτητα από την έκβασή της, είχε πάντως συζητηθεί απροκατάληπτα από όλους ανεξαιρέτως τους πολιτικούς χώρους, οι αντιδράσεις στην πρόσφατη πρόταση του κ. Τάσου Κουράκη συνιστούν εμφανή και καταθλιπτική οπισθοδρόμηση. Κόμματα, πολιτευτές, κληρικοί, κανάλια και ιστολόγια, με αναφορές στο Στάλιν, στο Διοκλητιανό, στην τουρκοκρατία, στα δελτία αστυνομικής ταυτότητας και σε ο,τιδήποτε άλλο εκτός από τις πραγματικές διαστάσεις του ζητήματος, χαϊδεύουν τα αυτιά αλλήλων επενδύοντας στον ηθικό πανικό της ανενημέρωτης κοινωνίας και αποφεύγοντας την παραμικρή ουσιαστική προσέγγιση.
Μπροστά στο νέο ιερό σκοπό, τη συκοφάντηση του αντιπάλου, η θεσμική στασιμότητα ενοχλεί όλο και λιγότερους. Με άλλα λόγια: η εκκλησιαστική περιουσία μπορεί να φορολογηθεί, η πολιτική υποκρισία όμως είναι αφορολόγητη.