''Όχι κόμματα, όχι χρώματα, όχι συνδικάτα''.

                                   Με άλλα λόγια                                                        " Τί την θέλουμε τη Δημοκρατία ?"

Γράφει ο Ανδρέας Μπεντεβής

''Όχι κόμματα, όχι χρώματα, όχι συνδικάτα''. Το διαχρονικό σύνθημα του εθνικισμού κυρίαρχο σύνθημα στα χείλη της άρχουσας τάξης και των συμμάχων της. Με αυτό διεκδικούν την κοινωνική ηγεμονία, σε αυτό οφείλει να αντιπαραθέσει η κοινωνία των εργαζομένων το δικό της σχέδιο ηγεμονίας. Και αυτό δεν αφορά την σημερινή, ή παρόμοιες με την σημερινή, συγκέντρωση, αλλά ένα βαθύ ιδεολογικό ζήτημα που η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό επιδιώκει να απαντήσει από αρνητική μεριά μέσα στην συνολική κρίση ταυτότητας του νεοελληνικού κοινωνικού σχηματισμού.

Ανεξάρτητα από την επιρροή, ή και από την γελοιότητα, του κινήματος ''για την δημοκρατία του κολλαγόνου'', αν οι πολιτικοί ηγέτες της πλατφόρμας του ΝΑΙ δεν ήταν τόσο απαξιωμένοι σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνικής συνείδησης θα μπορούσαν ίσως να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο για την (αντι)κοινωνική τους συμμαχία, επειδή κατά τα άλλα συγκροτείται ένα σκληρό και επικίνδυνο μέτωπο φασιστονεοφιλελευθερισμού (της τάξης του 30%) που παρεμβαίνει μόνιμα και συντονισμένα τις πολιτικές εξελίξεις, με μια αρκετά ομογενοποιημένη σε αντίστοιχη κατεύθυνση φρασεολογία.

Θα χρειαζόταν μια σοβαρή ταξική ανάλυση γύρω από το ποια ακριβώς ταξικά στρώματα συγκρούονταν πριν και κατά την διάρκεια των μνημονίων. Συχνά ξεπροβάλλει ο κίνδυνος μια τέτοια ανάλυση να αποφευχθεί με τοποθετήσεις του στυλ: ''είναι ίδιοι ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ'', ''μόνο τεχνητές οι διαφορές'', που όλες τους υποκύπτουν τελικά στον λαθεμένο άξονα μνημόνιο-αντιμνημόνιο, ο οποίος καπέλωσε ολόκληρον τον πολιτικό λόγο, την ταξική πάλη και σίγουρα αιχμαλώτισε σύσσωμη την Αριστερά.

Είναι κρίμα για την Αριστερά που τείνει να ανακαλύπτει συνομωσιολογικούς όρους (του στυλ ''το παιχνίδι είναι στημένο και από πριν κανονισμένο, όλοι βολεύονται από τις συγκεντρώσεις της αντιπολίτευσης'') πίσω από το νέο, και με τα αντίστοιχα περιεχόμενα ή και υποσημαινόμενα τους, δίπολο Δεξιάς/Αριστεράς. Αρνούμενη έτσι τους ταξικούς όρους που συγκροτούν τα δίπολα, και, τελικά, την ίδια την δυνατότητα του λαού μας να επέμβει σε αυτά. Αν η αυτοαποκαλούμενη επαναστατική Αριστερά αδυνατεί να σπρώξει τα δίπολα προς τα πιο Αριστερά, αυτό δεν σημαίνει ότι τα δίπολα δεν υπάρχουν, δυστυχώς, ως τέτοια.

Παρενθετικά και παρεμπιπτόντως, μεγάλα κομμάτια της αναρχοαυτονομίας αποδεικνύονται-και αυτό ισχύει για όλη την διάρκεια της μνημονιακής υπαγωγής, αλλά και πριν από αυτήν-σε αρκετά καλύτερους αισθητήρες της ταξικής διαίρεσης της κοινωνίας, αλλά και του νέου περιεχομένου του ταξικού ανταγωνισμού από τα χρόνια της ''ισχυρής Ελλάδας'' μέχρι την χρεοκοπία της.

Επιστρέφοντας. Με λίγα λόγια, και πριν από την μνημονιακή υπαγωγή, αλλά και τώρα χρειάζεται μια αφήγηση που να ξεχωρίζει από όρους προδοσίας, αιχμαλωσίας, κοροϊδίας, κτλ: Είναι αναντίστοιχο με την πραγματικότητα και υποτιμητικό για τον λαό μας να θεωρεί κανείς ότι πάντοτε κάποιος τον κοροϊδεύει. Θα ήταν πολύ καλύτερο αν ομολογούσαμε ότι μέχρι το 2009 η συμμαχία των 2/3 σε εκλογικό επίπεδο εξέφραζε το 80%-90% της κοινωνίας, το αφήγημα περί δυνατής Ελλάδας μέσα στην ΕΕ τσάκιζε κάθε άλλη κουβέντα.

Τώρα που η θέση της Ελλάδας μέσα στην ΕΕ είναι εξαιρετικά συγκεκριμένη το προνομιούχο 1/3 επιχειρεί να σύρει προς την δική της συμμαχία τα μεσοστρώματα, με όρους τρομοκράτησης: ''Μπορείτε να πάτε και παρακάτω''-από το ''μπορείτε να πάτε και παραπάνω'', της περασμένης δεκαετίας.

Η πλατφόρμα του ΝΑΙ κινείται με καθαρούς ταξικούς προσανατολισμούς, και για αυτό εξακολουθεί να αγωνιά γιατί στον ΣΥΡΙΖΑ βλέπει εκείνο που δεν βλέπει η υπόλοιπη Αριστερά: Βλέπει μια προοπτική. Επικίνδυνη για εκείνους, επειδή φοβούνται ακόμα και την παραμικρή αλλαγή του στάτους της ζωής και της εξουσίας τους. Δεν αντέχουν όχι μια επαναστατική κυβέρνηση, αλλά ούτε την ελάχιστη ανακατανομή, ακόμα και από μια κυβέρνηση που διστάζει για κάτι παραπέρα.

Θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα για το ακόμα ανεκπροσώπητο 30% των από κάτω να εκμεταλλευόντουσαν αυτή την κυβέρνηση από την δική τους μεριά. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει με τους υπάρχοντες όρους του λαϊκού κινήματος. Αυτό για να γίνει πρέπει η ταξική πάλη να εκδηλωθεί πολύ πέρα από τους εκλογικούς όρους, με βάση τους οποίους συνήθως αρχίζει και τελειώνει τις εκτιμήσεις της η Αριστερά. Η θεωρία του κακού και αντιλαϊκού διαχειριστή δεν είναι επαναστατική θεωρία αλλά περισσότερο ένα άλλοθι για την συνολική ήττα και ανεπάρκεια για μια καθολική ανάταση του λαού μας στα-έστω, να συμφωνήσουμε- διακριτά αυτά χρόνια της μνημονιακής υπαγωγής.