του Νίκου Μωραΐτη
Βαρέθηκα να το διαβάζω από χθες, σε διάφορες εκδοχές.
Βαρέθηκα να το διαβάζω από χθες, σε διάφορες εκδοχές.
Ο Κάμερον, λέει, πρέπει να φωνάξει τον Τσίπρα στο Λονδίνο για να του μάθει πώς γίνεται το «όχι» «ναι». Μία εκδοχή. Ή ότι τουλάχιστον οι Βρετανοί το «όχι» θα το εφαρμόσουν. Άλλη εκδοχή του ίδιου πράγματος.
Ένα νεοφιλελεύθερο χιουμοράκι που κατέκλυσε τα social media, παρασέρνοντας και τους αφασικούς απολιτίκ του διαδικτύου – αυτούς που κάνουν και τη μεγαλύτερη ζημιά.
Είναι η γνωστή μέθοδος του ακραίου κέντρου: Παριστάνουμε ότι ξεχνάμε μήπως κάνουμε και τους άλλους να ξεχάσουν.
Πότε η Ελλάδα ψήφισε «ναι» ή «όχι» στην Ε.Ε.; Πότε διατυπώθηκε τέτοιο ερώτημα; Το ερώτημα του ελληνικού δημοψηφίσματος ήταν «ναι ή όχι στο σχέδιο Γιουνκέρ», για όσους θέλουν να ξεχάσουν. Άλλο αν αυτοί που κατηγορούν τώρα τον Τσίπρα ότι δεν υπήρξε… Κάμερον, πέρυσι, το ίδιο χυδαία διαστρέβλωναν το ερώτημα σε «ναι ή όχι στο ευρώ», ούρλιαζαν «μας ρίχνουν στον γκρεμό» και έτρεχαν στα σουπερμάρκετ να αγοράσουν μακαρόνια για το Grexit.
Τρία διαγγέλματα έκανε ο Τσίπρας πέρυσι τέτοιο καιρό. Και στα τρία το πρώτο πράγμα που επεσήμαινε ήταν ότι το «όχι» δεν θα σήμαινε έξοδο από την Ε.Ε..
Ένα χρόνο μετά, οι έντρομοι αγοραστές μακαρονιών του περσινού Ιουλίου έρχονται και κατηγορούν τον Τσίπρα ότι δεν είχε το θάρρος να τηρήσει το «όχι» σε ένα ερώτημα που δεν έθεσε.
Αν μέχρι τώρα το κείμενο είναι υπερασπιστικό για τον έλληνα πρωθυπουργό -αφού η διαστρέβλωση έχει και όρια-, η αλήθεια είναι ότι η υπεράσπιση τελειώνει εδώ. Γιατί, όπως σιγά σιγά δείχνει η Ιστορία, το λάθος του Τσίπρα ήταν ακριβώς το ότι δεν είχε τη διαύγεια εκείνη την κρίσιμη στιγμή να θέσει ένα τέτοιο καθοριστικό ερώτημα: Μένουμε ή φεύγουμε;
Αν το «μένουμε» κέρδιζε, τότε κανείς δεν θα μπορούσε να διαμαρτυρηθεί για τα μνημόνια. Θα ήταν επικυρωμένα από τον ελληνικό λαό, αφού αυτό συνεπάγεται η παραμονή στην Ε.Ε.: Μνημόνια.
Αν το «φεύγουμε» κέρδιζε, τότε κανείς δεν θα μπορούσε να διαμαρτυρηθεί αν σε δύο μήνες το Δημόσιο δεν θα μπορούσε να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Γιατί εδώ έχουμε δραχμή, όχι στερλίνα. Χρεοκοπημένο κράτος, όχι City. Ένα κοπάδι πρόβατα, όχι βαριά βιομηχανία. Ας μην μπερδευόμαστε, όπως οι παρα-Μπογδάνοι με τις βρετανικές γραβάτες, που νομίζουν ότι οδηγούν στο South Kensington την ώρα που κατεβαίνουν την Αλεξάνδρας.
