Μενέλαος Γκίβαλος
Το τρίτο Μνημόνιο, σε συνέχεια και σε ποιοτικά "αναβαθμισμένο" επίπεδο, εμπεριείχε από τη στιγμή της υπογραφής του έναν θεμελιώδη πολιτικοκοινωνικό "πυρήνα", ένα γενετήριο μηχανισμό, ο οποίος πυροδοτούμενος την κατάλληλη "στιγμή" θα δρομολογούσε δύο μείζονος σημασίας εξελίξεις.
Κατά πρώτον θα οδηγούσε στην πλήρη αποδυνάμωση και πιθανώς στη διάρρηξη της κοινωνικής - ταξικής πλειοψηφίας που στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ, στις τρεις, ιστορικά κρίσιμες, αναμετρήσεις του 2015. Κατά δεύτερον η νέα κυβέρνηση, μη μπορώντας να αντιμετωπίσει τη διπλή πίεση του εσωτερικού και του εξωτερικού "μετώπου", θα κατέρρεε, θα αναγκαζόταν να προσφύγει σε απαξιωτικούς για την ίδια συμβιβασμούς, ακόμη και θα ανετρέπετο... Το αφήγημα της "αριστερής παρένθεσης" θα γινόταν, επιτέλους, πραγματικότητα.
Οι "χειρουργικού" τύπου επεμβάσεις των μνημονιακών επιταγών ήταν και είναι πλήρως στοχευμένες, ώστε να διαρρήξουν τη συνοχή του κοινωνικοπολιτικού "χάρτη" της πλειοψηφίας που στήριζε τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κόκκινα δάνεια και πλειστηριασμοί, νέες μειώσεις σε συντάξεις, υπερ-φορολόγηση των αγροτών, νέα μέτρα κάλυψης ελλειμμάτων, ως μια ενδεικτική αναφορά, στοχοποιούν ευθέως συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, συγκεκριμένα επαγγέλματα, ώστε κάθε μία από τις ομάδες αυτές να στραφεί κατά της κυβέρνησης.