Του Γ. Λακόπουλου
Το πρόσωπο. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πολιτικός που ξεκίνησε από ένα δημοτικό συμβούλιο και έφτασε στην κυβέρνηση προβάλλοντας ένα άθροισμα στο οποίο υπάρχουν ταλέντο, ελκυστική δημόσια παρουσία, κυνισμός, ευπρέπεια, τόλμη και άγνοια αιθεροβάμονος, ενώ το επικοινωνιακό του χάρισμα έκρυβε τις αδυναμίες προσωπικής αντίληψης των πραγμάτων στην Ευρώπη.
Το κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα – αχταρμάς με κάθε καρυδιάς καρύδι στις γραμμές του, με μόλις 23.000 οργανωμένα μέλη -παρά τα εκατομμύρια ψηφοφόρων του, και με πολιτικό προσωπικό που είναι ελάχιστα συμβατό με σύγχρονη κυβέρνηση -πέρα από τις προθέσεις και αγωνιστικό φρόνημα…
Το αποτέλεσμα: Για όποιον θέλει να δει καθαρά τα πράγματα και δεν καταπίνει αμάσητο ό,τι σερβίρουν τα αντικυβερνητικά ΜΜΕ, ο Αλέξης Τσίπρας -που έγινε Πρωθυπουργός χωρίς να είναι γόνος- βάζει σοβαρή υποψηφιότητα να γίνει ο πρώτος πολιτικός ηγέτης που δεν θα διαχειριστεί απλώς μετά από οκτώ χρόνια μια Ελλάδα χωρίς Μνημόνιο. Άσχετα από τις μακροχρόνιες δεσμεύσεις του διεθνούς οικονομικού ελέγχου για τις οποίες δεν βαρύνεται- αλλά και μια Ελλάδα χωρίς τους «νταβατζήδες» που της κατσικώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες και τη ρήμαξαν.
Μια Ελλάδα στην οποία ο σκοπός της πολιτικής δεν θα είναι να βγάλουν λεφτά οι πολιτικοί και οι φίλοι τους, οι επιχειρηματίες δεν θα αποφασίζουν για την κυβερνητική πολιτική και τη σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου και οι βουλευτές δεν θα τριγυρίζουν στις αυλές των ισχυρών των ΜΜΕ και του χρήματος.
Ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του έχουν μειονεκτήματα και ελλείψεις, ξεκίνησαν από αλλού, αλλά έχουν ένα προτέρημα: κάνουν πολιτική- όπως την αντιλαμβάνονται. Όχι διαμεσολάβηση ανάμεσα σε έναν κύκλο επιχειρηματιών και το κράτος.